Απορία πραγματική και κατάπληξη θα κατέλαβε τις ουράνιες δυνάμεις πάνω απ’ τον κήπο της Εδέμ, όταν κατά την ώρα της παράβασης έβλεπαν το πιο υπέροχο δημιούργημα του Θεού σ’ όλη τη γη, να υποχωρεί στις προτάσεις του πονηρού φιδιού και να γλιστράει από το θεϊκό του ύψος προς τη σκοτεινή άβυσσο της καταστροφής.

• Δηλαδή το αριστούργημα αυτό του Πλάστη, η θαυμάσια και λογική εικόνα Του καταστράφηκε πια;

• Και μπόρεσε το πανούργο φίδι να ματαιώσει την βουλή του Ύψιστου Θεού και να εκμηδενίσει το μεγάλο σχέδιο που πριν από όλους τους αιώνες είχε καταστρώσει ο Θεός με τόση καλοσύνη και ευδοκία για τον άνθρωπο;

• Και στάθηκε ισχυρότερο και ικανότερο το φίδι, ώστε να μεταβάλει μονομιάς τη γη, που ο Ύψιστος την είχε στολίσει σαν κατοικία ειρήνης, σε θέατρο αιματηρών συγκρούσεων και ακατάπαυστης ταραχής και αδιάλλακτων διχονοιών;

Αναμφίβολα, οι ουράνιες Δυνάμεις καθόλου δεν κλονίστηκαν ούτε και ταλαντεύτηκαν έστω και μια στιγμή στην πίστη τους και την ελπίδα τους προς τον Πανάγαθο και Παντοδύναμο Θεό. Και δεν κλονίσθηκαν, καθώς κατάλαβαν ότι το γεγονός της Εδέμ θα τους άνοιγε νέους ορίζοντες, για να σπουδάσουν ακόμη περισσότερο τα ανεξερεύνητα βάθη της θεϊκής Σοφίας και της θείας Καλοσύνης.

• Τι θα έκανε λοιπόν τώρα ο Θεός;

• Και πώς θα καλυπτόταν το ζοφώδες χάσμα της τρομερής αβύσσου, που ανοίχθηκε στη γη εξ αιτίας της παράβασης του Αδάμ;

Οι άγγελοι σωπαίνουν ευλαβικά. Κρατάνε την απορία τους με πίστη προς την πανσοφία και καλοσύνη του Θεού και αναμένουν.

Και να! Ήρθε καιρός, που οι άγγελοι θαμπώνονται πάνω από μια μικρή πόλη της Ιουδαίας.

• Τι θα αισθανόσουν εσύ, αναγνώστη μου, αν έμπαινες σε μια περίλαμπρη αίθουσα ενός μοναδικού μουσείου, όπου εκτίθενται τα σπανιότερα αριστουργήματα της ανθρώπινης τέχνης και έβλεπες ξαφνικά, ενώ στεκόσουν κατάπληκτος μπροστά στο πιο υπέροχο απ’ όλα και θαύμαζες την τελειότητά του, με μιας να το σπρώχνει ύπουλα ένα βέβηλο χέρι και να πέφτει από ψηλά στο έδαφος και να γίνεται χίλια κομμάτια;

• Αλλά και πάλι τι θα ένιωθες, αν ο υπέροχος καλλιτέχνης εκείνου του κατεστραμμένου αριστουργήματος μάζευε από τη γη τα συντρίμμια του και έφτιαχνε μ’ αυτά εκεί μπροστά στα μάτια σου με τέχνη άγνωστη στους ανθρώπους και με μεθόδους καταπληκτικές, ένα νέο αριστούργημα τέχνης πολύ πιο υπέροχο από αυτό που συντρίφτηκε;

Αυτό αισθάνθηκαν κι οι άγγελοι πάνω από την Εδέμ, σαν είδαν την πτώση και συντριβή του Αδάμ και αυτό δοκιμάζουν και τώρα οι ίδιοι άγγελοι πάνω από τη Βηθλεέμ, καθώς βλέπουν τον νέο Αδάμ, τον Χριστό, να γεννιέται σαν μωράκι για να σηκώσει και να ανυψώσει τον πεσμένο και σμπαραλιασμένο Αδάμ.

Εκεί, στην Εδέμ, απορούν. Εδώ, στη Βηθλεέμ, θαυμάζουν. Εκεί καταπλήττονται. Εδώ θαμπώνονται. Εκεί θλίβονται, εδώ αγάλλονται και σκιρτούν. Εκεί βλέπουν την καταστροφή μιας λαμπρής δημιουργίας, εδώ χαιρετίζουν με ενθουσιασμό την εμφάνιση μιας άλλης κτίσης λαμπρότερης και ενδοξότερης. Σκοτάδι πυκνό ανοιγότανε μπροστά στην πύλη της Εδέμ το μέλλον της ανθρωπότητας. Γεμάτη παρήγορες και γλυκιές ελπίδες ανοίγει τώρα μπροστά στο σπήλαιο της Βηθλεέμ η νέα ιστορία του κόσμου. Αν τότε ξεχείλισε και καταπλημμύρισε τη γη η άβυσσος του φθόνου και της κακίας του φιδιού, του Πονηρού, τώρα ξεχύνει πλούσιες σ’ όλη την Οικουμένη τις ακτίνες του ο ζωογόνος ήλιος της θεϊκής καλοσύνης και σοφίας.

Οι Άγγελοι το βλέπουν, το μελετούν, το αντιλαμβάνονται. Και θαμπωμένοι και πλήρεις κατάπληξης και θαυμασμού ανοίγουν τα στόματά τους και στέλνουν με ενθουσιασμό προς τον Πανάγαθο Θεό ύμνο δοξολογίας. Από ολόκληρη εκείνη την αναρίθμητη στρατιά, που διασχίζει έκθαμβη τον ουρανό κατά την ειρηνική αυτή νύχτα της γέννησης του αναμενόμενου Παιδιού, δεν ακούγεται τίποτε άλλο παρά μόνο η αντήχηση του χαρούμενου αυτού ύμνου: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία».

Παναγιώτης Ν. Τρεμπέλας

Από το βιβλίο «Χριστός γεννάται, δοξάσατε» των εκδόσεων Ο ΣΩΤΗΡ