Ο χριστιανός πρέπει να μεταλαμβάνει συχνά. Όταν μεταλαμβάνουμε του δεσποτικού σώματος και αίματος, ο Κύριος εισέρχεται εντός μας, κατοικεί μέσα μας, ενθρονίζεται στην καρδιά μας.

Ο διάβολος δεν έχει θέση, δεν έχει τόπο να σταθεί σε έναν που μεταλαμβάνει. Σηκώνεται και φεύγει. Εγκαταλείπει το θύμα του. Φεύγει πανικόβλητος. Τον καίει το σώμα και το αίμα του Κυρίου. Ένας που έγινε κατοικία ακαθάρτων πνευμάτων με τις πολλές του αμαρτίες, απελευθερώνεται από την τυραννία του διαβόλου.

Πολλοί δαιμονισμένοι θεραπεύθηκαν, απηλλάγησαν του πονηρού. Και εκείνος ο οποίος έχει ενέργεια δαιμονική, όταν κάμει οποιαδήποτε μορφή μαγείας –και την πιο αθώα, που φαίνεται μια ενασχόληση ή ψυχαγωγία, όπως το φλυτζάνι- απελευθερώνεται από αυτήν την ενέργεια, φεύγει από την σφαίρα της κυριαρχίας του πονηρού και επανέρχεται στη θεία χάρη, γίνεται πάλι δοχείο του αγίου Πνεύματος. Μπορεί ένας να είναι υποδουλωμένος σε πάθη και αδυναμίες, υποταγμένος και δέσμιος των επιθυμιών του και να πιστεύει ότι όλα απωλέσθησαν δι’ αυτόν, όταν εύρη αυτήν την μυστική πηγή δυνάμεως επανακτά την ελευθερία του, η θέλησή του μετακινείται σ’ έναν χώρο ελευθερίας, δυνάμεως και χαράς, που μέχρι τότε του ήταν άγνωστος.

Η Κοινωνία είναι το μυστικό όπλο του πιστού με το οποίο πολεμάει και νικάει. Η πηγή δυνάμεως, η άγνωστη στους απίστους, ο θησαυρός από τον οποίο πλουτίζει, η ουράνια τροφή με την οποία συντηρείται και τρέφεται και επιβιώνει. Μακάριος και τρισμακάριος ο χριστιανός που εύρε αυτόν τον πολύτιμο θησαυρό. Εύρε ό,τι του είναι αναγκαίο και χρήσιμο και απαραίτητο για να επιβιώσει μέσα σ’ ένα σύνολο που μυρίζει την οσμή του θανάτου και της γενικής αποσυνθέσεως.

Κείμενο του μακαριστού γέροντα Σεραφείμ Δημόπουλου (+2008), από το βιβλίο του «Το Ποτήριον της Ζωής», σελ.62-63.