Η ώρα του σταυρικού θανάτου ήταν για τον Κύριό μας η ώρα της δική του δόξας και της δόξας του Θεού Πατέρα. Πιο μεγάλη και πιο κρίσιμη ώρα από όλες τις ώρες, που πέρασε ο πλανήτης μας, δεν έχει παρουσιαστεί. Ούτε θα παρουσιαστεί. Γιατί εκείνη την ώρα πάνω στο Σταυρό είχε δοθεί η πιο σκληρή και καθ’ αυτό κοσμοϊστορική μάχη μεταξύ του ανθρώπου Χριστού και όλων των λυσσασμένων δυνάμεων του σκότους. Είχε δοθεί και είχε κερδιθεί οριστικά η νίκη και η δόξα μας, για να επισφραγιστεί κατόπιν με τη λαμπροφόρο Ανάσταση και την ένδοξο Ανάληψη του Σωτήρος. Εκείνη τη φοβερή ώρα, απέθνησκε ο άνθρωπος Ιησούς και εγεννάτο ο Λυτρωτής!

Ότι ο Κύριος θεωρούσε τον σταυρικό του θάνατο «δόξα» φανερώνει ο πρώτος – πρώτος λόγος της αρχιερατικής προσευχής: «Πάτερ, ελήλυθεν η ώρα δόξασόν σου τον υιόν, ίνα και ο υιός σου δοξάσει σε».

Ο ιερός Χρυσόστομος κάνει μια θαυμάσια παρατήρηση για να αποδείξει πως ο Σταυρός είναι πράγματι, η δόξα του Κυρίου μας και η δόξα του Πατέρα: «Ο Κύριος την μεν ανάστασή του την πραγματοποίησε κρυφά, σε τόπο παράμερο, έξω από την Ιερουσαλήμ, αφήνοντας την απόδειξη του μεγαλύτερου θαύματος στα χρόνια, που θ’ ακολουθούσαν ύστερα απ’ αυτήν. Τη σταύρωσή του όμως την υπέστη στο μέσον της μεγάλης Ιουδαϊκής γιορτής, μέσα στην κοσμοπλημμύρα του Ιουδαϊκού Πάσχα, μέρα μεσημέρι, μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου. Κι επειδή αυτό που συνέβαινε στο Γολγοθά το βλέπαν μόνο όσοι βρίσκονταν εκεί, διέταξε τον ήλιο να κρυφτεί και ν’ αναγγείλει έτσι το φοβερό εκείνο τόλμημα πανταχού της οικουμένης».

Ότι ο Σταυρός είναι δόξα του Κυρίου φαίνεται κι από τα ακόλουθα θαύματα: Ο ήλιος αποσύρει το φως του. Η γη σείεται. Τα μνημεία ανοίγουν διάπλατα. Ο μεγάλος ναός στο λόφο της Σιών σείεται κι αυτός και το καταπέτασμά του, χωρίς να το αγγίξει ανθρώπινο χέρι σχίζεται από πάνω ως κάτω. Ο Ρωμαίος εκατόνταρχος ομολόγησε ότι «αληθώς ο άνθρωπος ούτος υιός ην Θεού». Ο Ιούδας ύστερα από λίγο διεκήρυττε την αθωότητα εκείνου τον οποίο πρόδωσε. Η σύζυγος του Πιλάτου, ύστερα από όνειρο που την τρόμαξε, ξύπνησε τη συνείδηση του συζύγου της.

Ο Σταυρός για μας είναι καύχημα και δόξα. Γιατί είναι η αιτία της σωτηρίας μας. Έχουμε κάθε λόγο να καυχόμαστε και να σκιρτούμε από χαρά, επαναλαμβάνοντας το λόγο του Αποστόλου Παύλου: «εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Γαλ.6,14).

(Από το βιβλίο «Στις γιορτές της Ορθοδοξίας» Ν.Π.Βασιλειάδη)