«Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε και γῆ, καί τα καταχθόνια· ἑορταζέτω γοῦν πᾶσα κτίσις, την Ἔγερσιν Χριστοῦ, ἐν ᾗ ἐστερέωται»
Όπως η φυσική δημιουργία στηρίζεται στην έλξη, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά το θέλημα του Θεού να συγκρατούνται όλα με τάξη και ακρίβεια, έτσι η πνευματική δημιουργία, το πνευματικό σύμπαν, στηρίζεται στην Ανάσταση. Αυτή η πνευματική κτίση, που πλημμύρισε από το φως της Αναστάσεως, καλείται να λάβει μέρος στον εορτασμό της.
Χαρακτηριστικά αναφέρονται στο τροπάριο τρεις χώροι: ο ουρανός, η γη και τα καταχθόνια που αντιπροσωπεύουν τις τρεις διαστάσεις της κτίσεως. Ο ουρανός, όπου οι άγγελοι, η γη, όπου οι άνθρωποι και τα καταχθόνια, όπου οι κεκοιμημένοι. Τα πάντα φωτίστηκαν.
Ο αγγελικός κόσμος φωτίστηκε και γνώρισε άγνωστα πράγματα, μυστήρια και μυστικά του Θεού. Στη γη φωτιστήκαμε πέρα για πέρα. Ξέρουμε πια γιατί ήρθαμε στη ζωή, τι είναι ο θάνατος (που ο Κύριος τον ονομάζει κοίμησιν – Ιω. ια, 11) και τι υπάρχει μετά το θάνατο («σήμερον μετ εμού έση εν τω παραδείσω» Λουκ. κγ, 43). Και τα καταχθόνια φωτίστηκαν. Ο Κύριος πήγε και κήρυξε στις ψυχές των κεκοιμημένων, σκόρπισε φως και διέλυσε τα σκοτάδια του άδη.
Μ’ αυτό τον τρόπο δημιουργείται μια νέα κτίση, ένα νέο σύμπαν φωτισμένο από τον ουρανό μέχρι τον άδη, που περιλαμβάνει αγγέλους, ανθρώπους, κεκοιμημένους. Δημιουργείται η Εκκλησία, η πνευματική δημιουργία, που συνεορτάζει και συμψάλλει την ανάσταση του Χριστού, στην οποία θεμελιώνεται.
Όσοι είναι νεκροί από την αμαρτία -και ποιος δεν είναι;- όλοι που πληγώθηκαν από την παράβαση και θανατώθηκαν από τα πάθη, όσοι κατοικούν μέσα στα «μνήματα των επιθυμιών» (Αρ. 11,34) όλοι ανασταίνονται με την ανάσταση του Χριστού, που ανέτειλε από το μνήμα, Ήλιος λαμπρός και ζωηφόρος και φωτίζει τα σύμπαντα με αλήθεια και χαρά. Με την εμπειρία αυτή ο αναγεννημένος πιστός κατανοεί θαυμάσια και ζει δυνατά ότι ο αναστάς Κύριος δεν συνέτριψε μόνο μνημεία και τάφους αλλά και τις δικές του αμαρτίες, που σαν πλάκες βαριές πιέζαν την καρδιά του.
(Από το βιβλίο «Αληθώς Ανέστη ο Κύριος» Σ.Ν. Σάκκου)