H Παναγία Βηθλεεμίτισσα (εορτή 26 Δεκεμβρίου)

Αφού προσκυνήσαμε μαζί με τους Αγγέλους, τους Μάγους και τους Ποιμένες τον Ενανθρωπίσαντα Θεό, που γεννήθηκε Παιδίον νέον για τη σωτηρία ημών, δίκαιον είναι να τιμήσουμε τη Μητέρα Του, την Υπεραγία Θεοτόκο και Αειπαρθένο Μαρία. Η εκκλησία μας την παρουσιάζει μέσα στο σπήλαιο δίπλα στο παιδί της, ως όργανο που επέλεξε και προετοίμασε ο Θεός, προ πασών των γενεών για την ολοκλήρωση του μεγάλου μυστηρίου της Ενανθρωπήσεώς Του και ταυτόχρονα ως «νέα Εύα» πρώτη και λαμπρότερη αντιπρόσωπο του ανακαινισμένου ανθρώπινου γένους.

Πώς θα μπορούσε ο ανθρώπινος νους να συλλάβει τον τρόπο που διάλεξε ο Θεός για να φανερωθεί μεταξύ των ανθρώπων; Ο Μονογενής Υιός του Θεού, ο γεννηθείς προ αιώνων εκ του Πατρός αρρεύστως και αχωρίστως, συλλαμβάνεται στην μήτρα της Παρθένου, δίχως ανθρώπινη μεσολάβηση, δια της ενεργείας του Αγίου Πνεύματος, και υπόκειται εκουσίως στους νόμους της γέννησης και της σωματικής ανάπτυξης, ανακαινίζοντάς τους.

Χωρίς να εξέλθει εκ της φύσεώς Του, χωρίς να παύσει να αναπαύεται εις τους κόλπους του Πατρός, αναλαμβάνει την ανθρώπινη φύση και γίνεται μονογενής υιός της Παρθένου, που ύφανε στην μήτρα της τον πορφυρό χιτώνα του σώματός Του. Δύο γεννήσεις: η μία θεία και αιώνιος, η άλλη ανθρώπινη και υποκείμενη στο χρόνο. Ένας μόνο Υιός, ο Λόγος του Θεού ο ενανθρωπίσας. Ένα μόνο Πρόσωπο γεννάται από τη Θεοτόκο, ο Θεάνθρωπος Χριστός. Άνευ μητρός κατά τη θεία φύση Του , άνευ πατρός κατά την ανθρώπινη φύση. Στο Πρόσωπό Του η θεία και η ανθρώπινη φύση, που μέχρι τότε χωρίζονταν από χάσμα αγεφύρωτο ενώνονται τόσο στενά, ώστε τα ιδιώματά τους εναλλάσσονται ασυγχύτως και αρρήτω τω τρόπω (περιχώρηση).

Παράδεισος πνευματικός του Δεύτερου Αδάμ, Ναός της Θεότητος, Γέφυρα μετάγουσα τους εκ γης προς Ουρανό, Κλίμαξ επουράνιος δια της οποίας κατέβη ο Θεός και ανεβαίνει ο άνθωπος, η Θεοτόκος κατέστη τιμιωτέρα των Χερουβίμ και των Σεραφίμ και πασών των επουρανίων δυνάμεων. Φέροντας στην γαστέρα της τον Χριστό, ανεδείχθη πλατυτέρα των ουρανών διότι κατέστη Θρόνος Θεού. Χάρις σε Αυτή, ο άνθρωπος υψώνεται υπεράνω των αγγέλων και το σώμα του ακτινοβολεί τη δόξα της Θεότητος. Ενώπιον τέτοιου θαύματος, η ανθρώπινη διάνοια σαστίζει και προτιμά να προσκυνά εν σιγή και πίστη διότι «όπου βούλεται ο Θεός νικάται φύσεως τάξις». Ουδέν ίχνος εν αυτή των οδυνών του τοκετού ή της εξάντλησης που τον ακολουθεί στις άλλες γυναίκες.

Όπως αρμόζει σε μία παρθένο στην ψυχή και στο σώμα, η οποία δεν συνέλαβε εν ηδονή και κατά συνέπεια τεκνοποίησε ανωδίνως. Παρθένος προ της συλλήψεως, παρθένος εν τω τίκτειν και παρθένος εσαεί μετά την γέννηση του Σωτήρος, αναγγέλει στις γυναίκες τη χαρά και τη λύτρωση από την αρά της Εύας όπως ο Θεός διάλεξε την παρθενία για να γεννηθεί κατά σάρκα στον κόσμο, έτσι και εν παρθενία επιθυμεί να εμφανιστεί και να μεγαλώσει πνευματικά στην ψυχή του κάθε χριστιανού που μιμείται τη βιοτή της Θεοτόκου.

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ