Ταπείνωση και έργα

Είναι γνωστή η παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου, με την οποία αρχίζει το Τριώδιο. Ο Φαρισαίος ήταν ακριβής τηρητής του νόμου. Νήστευε, προσευχόταν, έκανε ελεημοσύνες. Αντίθετα ο Τελώνης (φοροεισπράκτορας) ήταν περιφρονητής του θείου νόμου, “έπινε το αίμα τού φτωχού λαού”. Αυτοί οι δύο ήταν τα δύο άκρα της εποχής εκείνης. Και πήγαν στο Ιερό για προσευχή.

Και ο Θεός δέχτηκε ως εύοσμο θυμίαμα την προσευχή του Τελώνη! Ο άδικος Τελώνης νίκησε το δίκαιο Φαρισαίο.

Τα καλά έργα έφεραν στο Φαρισαίο υπερηφάνεια “μυίαι θανατούσαι σαπριούσι ελαίου ηδύσματος”. Η υπερηφάνεια αχρήστεψε όλα τα καλά έργα του Φαρισαίου. “Όταν απουσιάζει το φως, όλα είναι σκοτεινά. Και όταν απουσιάζει ή ταπείνωση, όλα τα κατορθώματα μας είναι άχρηστα”.

Αντίστροφα τα αμαρτωλά έργα έφεραν στον Τελώνη συντριβή, ταπείνωση. Και αυτή η ταπείνωση ήταν τόσο ισχυρό καλλυντικό, ώστε μετέτρεψε σε ευωδία τη δυσωδία των ακαθάρτων έργων του. “Καλλίτερα ένας νέος φτωχός και συνετός από βασιλιά ασύνετο και άφρονα”, λέει η Γραφή.

Στην περίπτωση μας ό φτωχός και συνετός νέος είναι ο Τελώνης, ενώ ο ασύνετος βασιλιάς είναι ο Φαρισαίος. Ήτοι, καλλίτερα αρέσει στο Θεό ένας αμαρτωλός με ταπείνωση και συντριβή, παρά ένας ενάρετος με εγωισμό.

Με άλλα λόγια: ό Θεός δε θέλει αμαρτίες με ταπείνωση. Θέλει έργα με ταπείνωση. Θέλει τα έργα του Φαρισαίου και την ταπείνωση του Τελώνη.

“Του Φαρισαίου τας αρετάς σπεύσωμεν μιμείσθαι και ζηλούν την του Τελώνου ταπείνωσιν” Τριώδιον, Κυριακή του Τελώνου, ωδή ε.

ΑΡΧΙΜ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ – pigizois.net