Του Αρχιμανδρίτου + π. Σεραφείμ Δημόπουλου

Είναι πολύ εσφαλμένη η θεωρία ότι οι “μυστικοί” δεν προσφέρουν τίποτε στον κόσμο, δεν έχουν κανένα κοινωνικό έργο, καμιά κοινωνία με τον κόσμο και τους ανθρώπους. Οι “μυστικοί” έχουν ως αποκλειστικό έργο την προσευχή.

Πολλές φορές οι προσευχές τους ήταν παρατεταμένες. Διαρκούσαν ημέρες, εβδομάδες, μήνες. Όλος ο νους, η καρδία, οι οφθαλμοί ήσαν ανεβασμένα στον Ουρανό, για ένα μακρύ χρονικό διάστημα.

Ο Θεός επικαμπτόταν από τις προσευχές τους και τους έδινε πλουσία την Χάρη Του. Εξημέρωναν την φύση. Τα άγρια θηρία, τους λύκους, τα φίδια. Έβλεπες έξω από το κελλί τους αδελφωμένα τα άγρια ζώα να τον περιμένουν πότε να βγη να τους μιλήση και να πάρουν από το χέρι του λίγο παξιμάδι, λίγη ζάχαρη, να τους μιλήση και να τα χαϊδέψη τρυφερά.

Στο πρόσωπό του έβλεπαν τον Αδάμ προτού αμαρτήση, τότε που ήταν βασιλιάς της Δημιουργίας. Έπειτα, με τις προσευχές τους διαλύανε τις κακοκαιρίες, τις ανεμοθύελλες, τους τυφώνες, τις θαλασσοταραχές. Τα στοιχεία της φύσεως ήταν υποταγμένα σ’ αυτούς.

Έπειτα είχαν πλουσία την χαρά και το χάρισμα να παρηγορούν και να εμψυχώνουν απελπισμένους και απογοητευμένους ανθρώπους. Ένα παράδειγμα. Κάποτε τον μεγάλο Ρώσο ερημίτη Σεραφείμ του Σαρώφ επεσκέφθη μια πριγκήπισσα και του είπε: ”Ο αδελφός μου είναι στον πόλεμο και έχουμε πολύ καιρό να έχουμε νέα του. Τι κάνει, είναι καλά;” Ο ερημίτης την κοίταξε λυπημένα και της είπε: “Τούτο μονάχα έχω να σου πω για τον αδελφό σου. Ότι πρέπει να του διαβάζετε μνημόσυνα.” Η πριγκήπισσα άρχισε να κλαίει και ο ερημίτης άνοιξε το Ευαγγέλιο και της διάβασε την περικοπή από την ανάσταση του Λαζάρου. Έπειτα της μίλησε με ζεστά λόγια για την ανάστασι των νεκρών, τόσο πειστικά και παρηγορητικά λόγια, ώστε η πριγκήπισσα, αν και είχε ακούσει αυτό το τόσο θλιβερό νέο, έφυγε ειρηνική και παρηγορημένη. Ο ίδιος, όταν έβλεπε ένα πλήθος από πονεμένους ανθρώπους να του περικυκλώνουν, χτυπούσε το ποδάρι του στο χώμα και έλεγε. Μην παίρνετε ποτέ τον δρόμο της απογνώσεως. Ο Χριστός με τον θάνατό Του συνέτριψε τον πόνο και μας έδωσε μια μεγάλη παρηγοριά, την Μητέρα Του.

Στα χρόνια μας γνωρίσαμε ένα θαυματουργό μοναχό τον πατέρα Παϊσιο. Κάποτε τον επεσκέφθη ένας πονεμένος πατέρας που είχε σκοτωθεί το παιδί του σε τροχαίο. Ο άγιος αυτός μοναχός, χωρίς να του πει τίποτε ο πονεμένος πατέρας, τον αγκάλιασε και του είπε: “Να είσαι χαρούμενος. Να είσαι χαρούμενος. Ο Ανδρέας σου είναι στα δεξιά του Χριστού.” Ο ζεστός τόνος και το προφητικό ύφος του αγίου πατέρα παρηγόρησαν τον πονεμένο αυτόν άνθρωπο και έφυγε ειρηνικός, με ιλαρό το πρόσωπο.

Στα δύσκολα χρόνια, όπου ο πόνος έσφιγγε τις καρδιές των ανθρώπων, κατέφευγαν στους πνευματοφόρους αυτούς ερημίτες για να αντλήσουν κουράγιο και δύναμη για την ζωή. Λέγουν ότι τον 4ο αιώνα η Αλεξάνδρεια ήταν η πιο πνευματική πόλη της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Γιατί; Διότι δίπλα της υπήρχε η αχανής έρημος της Θηβαΐδος, από την οποία αντλούσαν θάρρος, δύναμη, πίστη και διάθεση για πνευματικούς αγώνες.

Ευχαριστούντες τον Θεόν, ο οποίος κατεκόσμησε την γη με τα ουράνια αυτά πνευματικά μεγέθη, ας Τον παρακαλέσουμε να μας δίδη πνευματικούς πατέρας και οδηγούς δια να μας ενισχύουν και εμψυxώνoυν τώρα που ο κόσμος συσφίγγεται από τα πλοκάμια της θλίψεως και απογοητευμένος τήδε κακείσε περιφέρει το βλέμμα του, αναζητώντας ένα στήριγμα και μια πηγή ελπίδος.

Ο μακαριστός γέροντας Σεραφείμ Δημόπουλος (1937-2008)