Είναι όμορφο να είναι κανείς Ορθόδοξος Χριστιανός, να βιώνει την ελευθερία της αγάπης, που εκφράζεται ακραιφνώς στην Ορθοδοξία, να αντιλαμβάνεται συλλήβδην, αυτό το μεγαλείο της μακραίωνης ορθόδοξης ιεράς παράδοσης.
Εδώ είναι το σημείο κλειδί του θέματος που εξετάζουμε. Το γεγονός δηλαδή ότι παρά το μεγαλείο αυτό της αγιότητας και της αγιοπνευματικής ορθόδοξης εμπειρίας, η Ορθοδοξία δεν είδε ποτέ το ρόλο της υπεροπτικά, εξουσιαστικά και ηγεμονικά. Δεν διολίσθησε σε υπερφίαλες και αλαζονικές εκπτώσεις από την πίστη, στις οποίες υπέπεσε η Εκκλησία στη Δύση.
Γι’ αυτό και κράτησε την αλήθεια, η οποία υπάρχει μόνο στην ταπείνωση και τον σταυρικό ρόλο, τον οποίο υπηρέτησε και υπηρετεί. Η Ορθοδοξία δεν προσπάθησε ποτέ να επιβληθεί στους άλλους. Είναι σαν το λουλούδι που ευωδιάζει, που δεν χρειάζεται να κάνει κάτι εντυπωσιακό για να ξεχωρίσει. Και η ευωδία της Ορθοδοξίας είναι η θυσία, το σταυρικό βίωμα, η εκφρασμένη αγάπη, η ταπείνωση, η απόρριψη του εγώ, η φιλοκαλία, η αγιότητα.
Μήπως οι Άγιοι Απόστολοι, οι μάρτυρες, οι ομολογητές, οι Άγιοι Κύριλλος και Μεθόδιος που πήγαν στις σλαβικές χώρες, οι Αγιορείτες Πατέρες που «κουβαλούν» το μεγαλείο της ορθόδοξης βυζαντινής κληρονομιάς μέχρι σήμερα ή οι ιεραπόστολοι του χθες και του σήμερα στην Αφρική και στην Ασία, προσπάθησαν ποτέ να επιβληθούν στους άλλους; Μέλημά τους ήταν και είναι να συνεχιστεί και να μαθευτεί η Αλήθεια του Σταυρού και της Ανάστασης του Χριστού. Δηλαδή θυσιάστηκαν, άφησαν τα πάντα για να μπορέσουν όλοι, Ορθόδοξοι και μη να αντιληφθούν και να συμμετέχουν στη φωτεινή χαρά του ορθόδοξου βιώματος.
Ο Ορθόδοξος Έλληνας ιδιαίτερα, σύμφωνα με τον Άγιο Νεκτάριο, έγινε κατά χάρη και πρόνοια Θεού, «διδάσκαλος της ανθρωπότητας». Και αυτή είναι μια αποστολή που εφαρμόστηκε θυσιαστικά και όχι ηγεμονικά.
Η Ορθοδοξία προσπάθησε και προσπαθεί και σήμερα να αποδείξει στην ανθρωπότητα ότι αξίζουμε να ζούμε σε μια καλύτερη κοινωνία, σε μια κοινωνία αγάπης, από τότε που η πρόνοια του Πατρός ενανθρώπισε τον Υιό και άλλαξε άρδην ο τρόπος με τον οποίο ένας άνθρωπος μπορεί να δει τον πλησίον του, ακόμα και ως αδελφό ή ως εικόνα Θεού. Από τότε που ο Σαμαρείτης της παραβολής μπορεί να θυσιαστεί, να κάνει τα πάντα για να βοηθηθεί ο πληγωμένος συνάνθρωπος, έστω και αν αυτός είναι ένας αλλοεθνής.
Έτσι και σήμερα, η Ορθοδοξία μπορεί να μεταδώσει αυτή την αλήθεια, μένοντας «ανοικτή» στον κόσμο, χωρίς να κάνει εκπτώσεις από την παράδοση και την πίστη. Και επειδή ακριβώς το πρότυπο ζωής που επικράτησε τον τελευταίο αιώνα στην ανθρωπότητα είναι αντισταυρικό και επιδιώκει την καλοπέραση και την άνεση, η Ορθοδοξία μπορεί να δώσει απαντήσεις. Να δώσει στην οικουμένη τη λύση του σημερινού της αδιεξόδου και να προτείνει σε όλους τους ανθρώπους, αυτό που πηγάζει από το καθαρό και άγιο παρελθόν της, ότι δηλαδή η ευτυχία του ανθρώπου (κυρίως σήμερα) δεν μπορεί και δεν πρέπει να εξαρτάται από τις καταθέσεις στα τραπεζικά ιδρύματα και τα πλούτη, ούτε μπορεί να προέρχεται από την αδικία και την εκμετάλλευση του άλλου ανθρώπου.
Του Χρήστου Πιτσίλκα (Για το monastiria.gr)