Το Κρυφό Σχολειό στα δύσκολα χρόνια της τουρκοκρατίας, όσο κι αν κάποιοι θέλουν να το περάσουν στην εποχή μας ως μύθο, υπήρξε μια πραγματικότητα, η οποία μαρτυρείται σήμερα σε πολλά ιστορικά μέρη και μοναστήρια. Δεν χρειάζεται να αποδειχθεί το αυτονόητο και παραδεγμένο ότι στους τέσσερις και πέντε αιώνες τουρκοκρατίας σε κάποιες περιοχές, υπήρξαν περίοδοι σκληρής καταπίεσης και βίαιων εξισλαμισμών, όπου η ελεύθερη μάθηση μόνο αυτονόητη δεν ήταν για τα ελληνόπουλα. Δεν υπήρχε παντού και πάντοτε η ίδια ανεκτικότητα από τους Τούρκους. Υπήρχαν λοιπόν περίοδοι και περιοχές όπου οι χριστιανοί πληθυσμοί είχαν αποκτήσει περισσότερη ελευθερία και δικαιώματα στην μάθηση, αλλά υπήρξαν παράλληλα και περίοδοι και μέρη όπου το Κρυφό Σχολειό ήταν μια μορφή άμυνας και πνευματικής αντίστασης απέναντι στην βαρβαρότητα και τις απειλές του Οθωμανού δυνάστη. Και αν κάτι κράτησε ζωντανό τον Ελληνισμό διαχρονικά, αυτό ήταν η ορθόδοξη παράδοση.

Το ερώτημα που τίθεται σήμερα στο λυκαυγές της τρίτης δεκαετίας του 21ου αιώνα είναι μήπως έχουμε ανάγκη από ένα νέο Κρυφό Σχολειό; Ζούμε σε μια εποχή, που αν και φαίνεται πολύ φιλελεύθερη και δημοκρατική, τελικά κάποιες διαχρονικές αξίες που στήριξαν αυτό τον λαό μόνο αυτονόητες δεν είναι πλέον. Όποιος μιλά για Χριστό και πατρίδα, χαρακτηρίζεται με μιας… σκοταδιστής, οπισθοδρομικός, ακραίος, εθνικιστής και χλευάζεται με την άποψη ότι επιχειρεί πρακτικές που θυμίζουν τάχα άλλες εποχές!.. Λες και μπορεί να μας αποδείξει κάποιος ότι η δήθεν «προοδευτικότητα» και οτιδήποτε καινούργιο στην ελληνική κοινωνία είναι πάντα κάτι ωφέλιμο και έχει πάντα θετικό πρόσημο, ενώ οι αξίες με τις οποίες έζησαν οι πρόγονοί μας και στήριξαν τον ελληνισμό έγιναν ξαφνικά ανώφελες, αλυσιτελείς και άχρηστες σήμερα στην εποχή μας…

Κάποιοι για παράδειγμα μόνο στο άκουσμα να τιμηθούν οι τρεις Ιεράρχες στα σχολεία, έκαναν λόγο για οπισθοδρομικότητα και σκοταδισμό. Πού; Στην παρτίδα της Φιλοκαλίας και του «καλού-καγαθού», όπου πάντα η μόρφωση της ψυχής, η καλλιέργεια του ήθους, η αναζήτηση της αρετής και της αγιότητας, η φιλοσοφία, η καλοσύνη και η αγάπη για τον πλησίον, τα οποία δίδαξαν κυρίως οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας, αλλά και οι αρχαίοι πρόγονοί μας, υπήρξαν και αποτελούν μέχρι σήμερα τις βάσεις του πολιτισμού, τον πλούτο και το DNA αυτού του λαού ανά τους αιώνες.

Θεωρούμε εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες ότι είμαστε τάχα πιο σοφοί από τις παλαιότερες γενιές και αποφασίσαμε να απεμπολήσουμε ό,τι κατόρθωσαν να διατηρήσουν οι πρόγονοί μας, με το πρόσχημα να μην θεωρηθούμε οπισθοδρομικοί. Και όποιος μιλήσει για Ορθοδοξία και πατρίδα, του κολλούν αυτόματα την ταμπέλα του «σκοταδιστή», λες και το διαφορετικό που εκφράζουν οι δήθεν «προοδευτικοί» είναι… πεφωτισμένο και ωφέλιμο.

Τελικά ποια Ελλάδα θέλουμε σήμερα και στο μέλλον; Μιλούν κάποιοι για μια νέα ελληνική κοινωνία στην νέα και σύγχρονη εποχή, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι άθελα τους ίσως παίζουν το παιχνίδι αυτών που θέλουν το κακό του Ελληνισμού διαχρονικά… Δυστυχώς είναι κοντόφθαλμοι και δεν μπορούν να δουν μακροπρόθεσμα ότι με το δημογραφικό πρόβλημα και τις συνεχείς εισροές μεταναστών, η Ελλάδα μετά από κάποιες δεκαετίες, με ένα σημαντικό ποσοστό πληθυσμού της να είναι μουσουλμανικό, θα κινδυνέψει άμεσα!…

Κάποιοι επιδιώκουν την αλλοίωση της πνευματικής και πολιτιστικής ταυτότητας των Ελλήνων όπως αυτή είναι διαμορφωμένη ανά τους αιώνες. Ακόμα και οι πολιτικοί ταγοί της χώρας μας σήμερα κάνουν λόγο για την ανάγκη ενός… αφηρημένου «νέου πατριωτισμού» και «κοσμοπολιτισμού», υποδηλώνοντας εκ των ων ουκ άνευ ότι ο υπάρχων «παλιός» πατριωτισμός των Ελλήνων, όπως αυτός εννοείται διαχρονικά, πρέπει να ξεπεραστεί προκειμένου προφανώς να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα αυτών που κυβερνούν τον κόσμο στην νέα εποχή της ανθρωπότητας.

Αν κάποιοι προτιμούν αυτή την Ελλάδα, μια Ελλάδα με αποκομμένους τους δεσμούς της από την ορθόδοξη παράδοση, εμείς πρέπει να αντιδράσουμε και να προσπαθήσουμε να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε περισσότερο αυτή την παράδοση. Και πρέπει να αντιδράσουμε γιατί πολύ απλά ξέρουμε ότι μια Ελλάδα χωρίς αυτές τις αξίες και την ορθόδοξη πίστη που την κράτησαν όρθια και ζωντανή ανά τους αιώνες, δεν μπορεί δυστυχώς να συνεχίσει να υφίσταται…

Και ίσως να μην υπάρχει πλέον άλλη μορφή αντίδρασης, πέρα από ένα νέο «Κρυφό Σχολειό» μέσα στον 21ο αιώνα. Εάν πλέον αξίες διαχρονικές και αυτονόητες διώκονται και χλευάζονται σήμερα, ακόμα και από ανθρώπους που κρατούν τα ηνία αυτής χώρας, πρέπει να διαμορφώσει ο καθένας στο περίγυρο του, στην οικογένειά του, στο κατηχητικό, στην ενορία, στα μοναστήρια και αλλού ένα νέου τύπου «Κρυφό Σχολειό», έναν πυρήνα αντίστασης και διατήρησης της πνευματικής κληρονομιάς, για να αγωνιστούμε και να μπορέσουμε να κρατήσουμε ζωντανή την δημιουργική σύνδεση Ορθοδοξίας και Ελληνισμού και ως εκ τούτου μέσα από την διατήρηση αυτής της σχέσης, να μείνει ζωντανή και ίδια η Ελλάδα στο μέλλον.

Χ.Π. (για το monastiria.gr)