Manastir Svetog Luke je izgrađen zapadno od „Helikona“ ispod akropolja drevnog grada „Steiri“, blizu današnjeg sela „Steiri“ u Viotiji. Jedan je od najvažnijih spomenika vizantijske umetnosti, uglavnom zbog njegovih mozaika i u listi je spomenika svetske baštine Unesko-a od 1990. god. sa Novim Manastirom u Hiosu i manastirom Dafniu u Atini.

Manastir je posvećen Svetom Luki Stirijskom (7 Ferbruara 953. godine). Manastir sa dve velike crkve (hram Bogorodice i glavnu crkvu), kriptom, zvonikom, kelijama i drugim zgradama, stekao je ukratko jedinstveno sijanje zbog toga što njegova umetnost se smatra uzor za vizantijske spomenike 11og veka po celoj Grčkoj.

Dve godine posle smrti svetitelja, njegovi učenici i monasi su usavšili i ukrasili crkvu Svete Varvare, pretvorili keliju gde je Sveti Luka sahranjen u svetilište sa krstastim oblikom i izgradili su nove kelije i prihvatilišta. Tokom grčke revolucije 1821. god. manastir je postao revolucionarna baza Rumelije. Isaija, episkop Salone, je blagoslovio 27. Marta 1821. rumelijska oružja i zvanično je proglašio revoluciju.

Gorenjem Livadia-e u Junu 1821. god. od Omera Vrionisa, razbezani revolucionari su se skupili u manastiru Svetog Luke i odatle su se vratili na Pelopones. Nekoliko meseca kasnije, Odisej Andrutsos počevši iz manastira Svetog Luke je ponovo zauzeo grad Livadia. Tokom dolaska turskog vojskovođa Dramalisa, Turči su potpuno uništili manastir (1822-1823). Međutim manastir je preživeo i dao njegovo ogromno bogatstvo u Borbi.

1943. godine manastir ponovo je stradao ovog puta od Nemaca. Međutim arheološka služba i arheološko društvo su preduzeli višegodišnje radove održavanja koja su počela 1938. Obnovljena je trpezarija i druge zgrade manastira. Tokom ovih radova je otkrijena freska Isusa Navina i objašnjen je način izgradnje oba hrama.

Izgradnja glavne crkve koja datira iz prvih decenija 11og veka, po predanju, delo je tri vizantijska cara: Romana Drugog (959-963), Vasilija Drugog Bugaroubice (976-1028) i Konstantina Devetog Monomaha (1042-1056).

Crkva sadrži najbolje sačuvane mozaike iz perioda makedonske renesanse u Vizantiji. Međutim, nekoliko mozaika nisu sačuvani celi: originalna ikona Hrista Pantokratora u kupoli nedostaje, kao i oblici Arhahela koji se obično postavljaju između gornjih prozora.

Međutim, postoje podaci koji dokazivaju da manastir je bio poznat u celoj Vizantiji po luksuznom ukrašavanju koje je proširilo na svim površinama.